Maandagavond 18 april 2022 ontvingen wij het nieuws van het plotse overlijden van ons bestuurslid Jan Segers. Totaal onverwacht is Jan van ons heengegaan.

“Met  Jan verliezen wij onze "specialist" die altijd veel betekend heeft voor WOTRA.”: Arnaud Grispen.

“Met het heengaan van Jan,  verliezen wij onze specialist op meer dan één gebied.”: Willy Maasen

“Wotra verliest alleszins een bestuurs- en erelid dat héél veel betekend heeft voor onze heemkundige kring.”: Gerard Swennen

“Met Jan verliezen we onze bron van deskundige uitleg over alles wat met Neeroeteren te maken had. Onlangs hielp hij me nog bij de verklaringen van enkele plaatsnamen in de Schootsheide.”: Ronny Witting 

 “Sinds de vijftiger jaren van vorige eeuw kende ik Jan als K.S.A.- genoot. Zijn overlijden komt toch onverwacht voor mij. Jan genoot toch wel een stevige reputatie qua kennis op velerlei vlakken waarme hij zijn WOTRA van de nodige uitstraling voorzag gedurende tientallen jaren.": Jos Zoons 

Sinds de beginjaren was Jan lid van onze vereniging. Van opleiding was Jan Licentiaat Germaanse Filologie. Op het gebied van de toponymie had Jan Segers belangstelling voor nederzettingsgeschiedenis en voor historische toponiemen op microniveau. Voor zijn licentiaatsverhandeling heeft hij zich bezig gehouden met de toponymie van Neeroeteren. Zo schreef hij al in 1969 ‘Neeroeterse plaatsnamen’ een uitgave van de toenmalige culturele kring Neeroeteren.Het bewaren van het Neeroeterse dialect lag hem nauw aan het hart. Iedere jaar bracht hij zijn bijdrage in het dialect in ons Oters jaarboek. In ons eerste jaarboek van 1985 schreef hij: ‘Boe hale ze ’t toch oet?, Sagen rond de Pijpers of ’t Langeren, Over Neeroeterse plaatsnamen.’ Zijn laatste werk verscheen in ons 20^ste jaarboek van 2021: ‘Neeroterse verhaelkes’ Zo verschenen er op al deze jaren verschillende werken van Jan zijn hand geschreven in onze jaarboeken. In 2017 werd Jan Segers gehuldigd tot erelid van onze vereniging voor zijn inzet tijdens meer dan 40 jaar actief lid te zijn geweest. Ook kreeg hij van de Stad Maaseik de gouden stadspenning en een oorkonde.

Met het heengaan van Jan Segers zal er een grote leegte blijven aan wetenschap over het verleden van Neeroeteren, gelukkig kunnen we altijd terugvallen op zijn talloze werken. Die nu een schat aan informatie vormen voor het nageslacht.

Jan we zullen jouw erfgoed koesteren en gebruiken als een bron van informatie in de verdere toekomst bij het schrijven van nieuwe artikels  

'rust zacht Jan'

Jaak Cuppens

(Tekst: zoon Kris Cuppens)

VADER 

Altijd bezig. Nooit gedaan. De geleende tijd nu opgebruikt. De strijd gestreden. Eindelijk rust.

Je leven was één groot engagement. In de politiek, als overtuigd Vlaming. Als betrokken onderwijzer en vervolgens inspecteur in het basisonderwijs. Je nam het voortouw in ontelbare verenigingen. Je ging maar door. Je begon je dag als iedereen nog lag te slapen, en eindigde pas als iedereen al sliep. Je tilde zo nodig een auto op. Dwars door alles heen. Tot je een beroerte kreeg, en door het oog van de naald kroop. Je leven hing de laatste 19 jaar herhaaldelijk aan een zijden draadje. Alhoewel je soms een man van één dag werd genoemd gaf je jezelf geen rust. Je was gulzig, onbegrensd, en jakkerde maar door. Over van alles en nog wat. Wij, je dochter Katleen en ik, iedereen eigenlijk, werden die précaire situatie gewoon, en dachten dat het eeuwig zou duren. Dat God je vergeten was. Ook daar verlegde je de grenzen van het mogelijke. Gisteren is dat draadje dan onverwacht toch geknapt. Of beter je groot hart. In volle discussie over Maggie De Block en het mondmaskerprobleem legde je het loodje. In het patiënten busje, na 9 jaar, 3 maal per week nierdialyse. Van het ziekenhuis te Genk op weg naar huis. Op weg naar je moedige, zorgzame, onvermoeibare vrouw, bezweek je dan onrechtstreeks toch aan wat coronaviruspolemiek. Na al die jaren was het uiteindelijk dan toch helemaal op. Wat heb jij jezelf voortgejaagd. Altijd bezig, nooit gedaan. De geleende tijd nu opgebruikt. De strijd gestreden. En nu rust. Eindelijk. Het ga je goed papa. De gedachten jagen door mijn hoofd. En dit is er eentje: Wat was het onnoemelijk fijn dat we ooit samen op de planken mochten staan in ‘Zwischen’. Dat we een podium mochten delen. Dat vond jij ook. En je kleinzoon Jef en je kleindochter Jacoba eveneens. Hoeveel keren zei je niet dat je er terug klaar voor was. Dat je na voortijdig afbreken terug wilde beginnen. Dat je je tekst nog kende. Het heeft niet mogen zijn. Maar dankbaar ben ik wel. Dat we dit mochten meemaken. Dat we elkaar daar eindelijk tegenkwamen. Ergens onderweg. Tussen het ene leven en het ander lag het podium. Waar we elkaar écht hebben ontmoet. ‘Zwischen’ was een onnoemelijk fijne voorstelling van Suze Millius en Het nieuwstedelijk. Er was een leven voor en een leven na. Vandaar dit beeld. Ik denk dat je het ok zou hebben gevonden. 

Namens het ganse bestuur willen wij zijn echtgenote An Cuppens,

kinderen, kleinkinderen en iedereen die hem lief had veel sterkte

wensen in deze moeilijke periode.

Wij zullen jouw gedrevenheid en inzet voor onze heemkundige kring nooit vergeten

en je erfgoed zal een meerwaarde zijn voor alle Neeroeteraren.

Jaak Rust Zacht

Beste Francine, kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden en kennissen.

Men zegt wel eens dat vreugde en verdriet heel dicht bij elkaar liggen. Voor ons als vereniging is dat ook zo . Wanneer ik mijn agenda opensla, lees ik op vandaag, donderdag 24 januari om 19u30  “nieuwjaarsreceptie van Heemkundige Kring Wotra”. Dus op dit zelfde moment dat ik hier een tekst lees, zou Arno nu eigenlijk een toespraak houden voor een 25-tal leden, sympathisanten en genodigden van onze vereniging. Maar het mocht niet zijn. Vreugde! ...maar in plaats daarvan nu ..verdriet, diep verdriet !

 In begin 2014 nam Arno de leiding van onze heemkring ter harte. Eerst nog als ad interim-voorzitter en na het overlijden van Jaak Nelissen werd Arno door ons allemaal verkozen tot voorzitter van de heemkundige kring Wotra Neeroeteren. Toen wisten we dat onze vereniging in goede handen was. Hij had een duidelijke visie hoe de vereniging eruit moest zien. En met zijn, en begrijp me niet verkeerd, militaire ingesteldheid  van correctheid, doorzetting, inzicht, leiding en ook zijn enorme kennis van zijn geliefd Neeroeteren, wist hij op 5 jaar tijd er een bloeiende en goedwerkende vereniging van te maken. In 2014 schreven wij geschiedenis met de realisatie we ons fotoboek ‘Wie het vreger waas’! Dat jaar hebben we veel mensen een prachtig kerstcadeau kunnen bezorgen.

In 2015 werd verder gewerkt aan deze ingeslagen weg, de weg die Arno voor ons had uitgestippeld. Een greep uit onze activiteiten: deelname aan de KWB- tentoonstelling en Vlaamse erfgoeddag, wandeling met gids in den Tés, lezing door Frans Medaer over de eerste wereldoorlog. Een voorzitter met de ‘schép’ in de hand, vormde het beeld bij het opgravingswerk naar de onderdelen van het neergestorte vliegtuig uit WO II, de Vickers Wellington BJ876.

Maar de grootste en waardevolste verandering voor onze vereniging was de realisatie van ons nieuw logo. Arno bracht de ingrediënten aan die verwerkt moesten worden in ons logo en het resultaat is ondertussen bij iedereen gekend. Dat jaar werd op 7 september onze  veelbekeken website online geplaatst. Ook de covers van ons jaarboek werden geüpdatet naar een hedendaags niveau.  Maar dat jaar moesten we ook afscheid nemen van ons geliefd bestuurslid Rik Vanholen.

In 2016 werd er met ons team onder de leiding van Arno verder aan de uitstraling van onze vereniging gewerkt. KWB, erfgoeddag, een 'ode aan mijn dorp'  van pater Knevels en een verdere uitgave van ons jaarboek werden gerealiseerd. Ondertussen werd ons lokaal in het Cultureel Centrum op dinsdag en donderdag steeds door Arno bemand en zorgde hij er steeds voor dat er altijd een aanspreekpunt was voor onze bezoekers.

In 2017 werd onder Arno’s  impuls de dialectwerkgroep  ‘platte kal van Nerotere’ onder de vleugels van onze vereniging opgenomen en nam hij actief deel aan hun bijeenkomsten. De KWB en erfgoeddag zijn ondertussen vaste agendapunten op ons programma. Het toppunt in 2017 was de huldiging van onze ereleden in de vorm van een academische zitting. Het scenario werd volledig door Arno uitgestippeld en de viering werd een super geslaagde activiteit.
Zeker ook voor onze oudste inwoner van Neeroeteren,  de ondertussen bijna 105-jarige Neer Mussen, die inging op de uitnodiging om deel te nemen aan deze geslaagde avond. Ons zoveelste jaarboek werd weer door Arno samengesteld tot een goed geïllustreerd geheel.

2018 startte met een nieuwjaarsdrink, ook iets wat Arno als voorzitter voor zijn rekening nam. Ondertussen zijn we een vereniging geworden die terecht fier mag zijn op de gerealiseerde activiteiten. We zijn een echte waarde geworden in het culturele leven van ons dorp Neeroeteren. De verkoop van ons 17^de jaarboek is momenteel nog bezig, maar ook deze uitgave mag nu reeds als geslaagd beschouwd worden. Al die tijd was Arno de grote kracht achter ieder van ons, hij zorgde ervoor orde te krijgen in ons lokaal en op vergaderingen. Hij was tevens onze vertegenwoordiger op tal van andere evenementen en vergaderingen. Wat Arno thuis achter zijn PC nog allemaal verwezenlijkt heeft, is voor onze vereniging zo waardevol en van onschatbare waarde voor ons nageslacht. Arno gaf ons nog na zijn overlijden een seintje. Deze week kregen we van Francine het guldenboek van WOTRA overhandigd, een boek wat hij in zijn laatste levensweek nog heeft samengevat, maar dat hij zelf nooit in zijn handen heeft kunnen houden.
Voor dit alles hebben wij Arno , samen met Francine, vorige maand nog in de bloemetjes gezet om onze waardering  te kennen te geven voor zijn jarenlange inzet voor WOTRA.
Wij maakten Arno ERE-Voorzitter van WOTRA  en als er één iemand dit verdient dan is dit zeker  Arno. Met heel veel waardering en respect  als ‘mens en voorzitter’ wil het volledige bestuur Arno bedanken voor zijn inzet.

En weet beste Francine dat jullie als gezin, maar ook wij als vereniging, hem ontzettend hard zullen missen. Hij heeft een plaats in jullie hart en op de schouw zal zijn foto altijd blijven staan. Maar ook in ons lokaal zal zijn beeltenis
en gedachtegoed een prominente plaats blijven innemen.